از آبان باشکوه بسیار گفته و نوشته و سروده شد. اما امروز که خالقان همان آبان در سکوت به مسلخی دوباره میروند، کمتر صدایی بلند است. یکی از عفونت جان می‌بازد؛ یکی با شنیدن حکم نهایی، خودش را حلق‌آویز می‌کند و دیگری پای برگه‌اش حکم اعدام می‌بیند.
در شرایطی که هیولای استبداد بعد از تیرباران خیابانی و موشک‌پراکنی اکنون اپیدمی ویروسی را هم به وحشت بقای مردم اضافه کرده، شرح اوضاع و احوال زندانیان آبان کمتر مجالی برای توجه عمومی می‌یابد.
می‌دانیم که راه نجات آن‌ها و ما در چیزی کمتر از انقلاب و شکستن درهای زندان نیست. اما از امروز تا آن روز، حداقل کاری که از عهده‌مان ساخته است آنست که همان خیابان‌هایی را که آفرینندگان آبان برای لحظاتی پس گرفتند و به تسخیر درآوردند، به تریبونی برای دفاع از خودشان بدل کنیم و نگذاریم که زندانیان خیزش آبان تنها به اسامی و اعداد در حاشیۀ اخبار بدل شوند و در عوض این پیام را به حاکمان بدهیم که:
#آبان_ادامه_دارد_حتی_اگر_شب_و_روز_بر_ما_گلوله_بارد
***
دیوارنویسی های کارزار «خیابان: تریبون زندانی سیاسی» در حمایت از سه تن از مبارزان بیست و اندی ساله #خیزش_آبان که در خطر فوری اعدام هستند: #امیرحسین_مرادی #محمد_رجبی #سعید_تمجیدی.
